بیماری کرون مزمن است و ممکن است در زمانی ظهور کرده و در زمانی دیگر ناپدید شود. در ابتدا، ممکن است تنها بخش کوچکی از دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار دهد، اما این بیماری پتانسیل پیشرفت گسترده را دارد.
چه کسی به بیماری کرون مبتلا می شود؟
بیماری کرون در اوایل زندگی ظاهر می شود. تقریباً یک ششم بیماران قبل از 15 سالگی علائم دارند. اگرچه علت آن نا شناخته است، پزشکان به تأثیر ژنتیک بر روی آن مشکوک هستند، زیرا بسیاری از اعضای یک خانواده ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند.
عوامل خطر برای بیماری کرون کدامند؟
- سن. احتمال ابتلای به بیماری کرون در سنین جوانی بیشتر است.
- قومیت. بیماری کرون می تواند هر گروه قومی را تحت تأثیر قرار دهد، اما سفیدپوستان بیشتر در معرض خطر هستند به ویژه افراد یهودی اروپای شرقی. با این حال، بروز بیماری کرون در میان سیاهپوستان ساکن آمریکای شمالی و بریتانیا نیز در حال افزایش است.
- سابقه خانوادگی. در صورت ابتلای یکی از بستگان درجه یک، فرد در معرض خطر بیشتری قرار دارد. از هر 5 نفر مبتلا به بیماری کرون 1 نفر دارای یکی از اعضای خانواده مبتلا به این بیماری است.
- سیگار کشیدن. سیگار کشیدن مهم ترین عامل خطر قابل کنترل برای ابتلا به بیماری کرون است. همچنین می تواند احتمال لزوم جراحی را نیز بیشتر کند.
- مصرف دارو های ضد التهابی غیر استروئیدی. داروهایی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم (Aleve)، دیکلوفناک سدیم و... اگرچه باعث بیماری کرون نمی شوند، اما می توانند منجر به التهاب روده شده که باعث شدت یافتن بیماری کرون می شود.
علائم بیماری کرون کدامند؟
بیماری کرون اغلب در نوجوانی تا سن بیست سالگی فرد شروع می شود. البته برخی از بیماران حتی زودتر از این زمان علائم را تجربه می کنند. شایع ترین علائم عبارتند از:
- گرفتگی شکم
- اسهال
- تاخیر در رشد (در کودکان کوچکتر)، که اغلب قبل از شروع علائم گوارشی رخ می دهد.
- کاهش وزن
- تب
- کم خونی
بیماری کرون بسته به این که کدام قسمت از دستگاه گوارش درگیر باشد انواع مختلفی دارد. هر زیرگروه بیماری، علائم خاص خود را دارد. گاهی اوقات بیماران علائم غیر روده ای را تجربه می کنند که مشکل سازتر از مشکلات روده است. این علایم شامل موارد زیر می باشد:
- آرتریت کولیتیک: آرتریتی است که در طول بدن مهاجرت می کند و زانو، مچ پا، لگن، مچ دست و آرنج را درگیر می کند.
- پریکولانژیت: التهاب بافت های اطراف مجاری صفراوی
- سنگ کلیه
- عوارض دستگاه ادراری
- فیستول
تشخیص بیماری کرون چطور انجام می شود؟
در گذشته، بیماران سال ها از علائم رنج می بردند تا زمانی که تشخیص مناسب داده می شد. امروزه، به لطف تکنیک های تصویربرداری بهتر و دانش بیشتر در مورد بیماری کرون، زمان تشخیص و سپس درمان بسیار کوتاهتر است.
تشخیص بیماری کرون با یک معاینه فیزیکی جامع آغاز می شود. با این حال، معاینه فیزیکی ممکن است شرایط کاملاً طبیعی را نشان دهد. سپس پزشک از ابزار تشخیصی دیگر برای تایید تشخیص بیماری کرون استفاده خواهد کرد. این یافته ها با هم تصویر کاملی از ماهیت وضعیت فرد ارائه می دهد.
روش های تشخیصی بیماری کرون عبارتند از:
- تست های آزمایشگاهی: نمونه خون برای بررسی کم خونی و عفونت در خون مورد آزمایش قرار می گیرد و نمونه مدفوع نیز برای بررسی وجود خون یا انگل در آن گرفته می شود.
- تصویربرداری به شیوه سی تی اسکن و ام آر آی: تصاویری دقیق از اندام ها ارائه می دهند تا مورد بررسی قرار گیرند.
- تصویر برداری اشعه ایکس تنقیه باریوم با وضوح دوگانه: در این تصویر برداری تخصصی از ماده حاجب برای برجسته کردن ناحیه آسیب دیده استفاده می شود. در این روش پزشک می تواند به وضوح کولون راست و ایلئوم (بخشی از روده کوچک)، دو ناحیه ای که اغلب درگیر بیماری کرون هستند، را ببیند.
- سری روده کوچک: سری روده کوچک روشی ایمن و سریع برای مطالعه فلوروسکوپی باریم در روده کوچک است. این تست معمولاً همراه با سری دستگاه گوارش فوقانی (UGI) انجام می شود. بیمار یک ماده حاجب حاوی سولفات باریم می نوشد. این ماده کنتراست در تصویر برداری اشعه ایکس سفید رنگ به نظر می رسد و طرح کلی پوشش داخلی روده را نشان می دهد.
- انتروکلیز: انتروکلایز شبیه تنقیه باریم دو کنتراست یا سری روده کوچک است، اما یک روش پیچیده تر و تهاجمی تر است و در تشخیص ناهنجاری های خاص حساس تر عمل می کند.
- سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر: روش رایج آندوسکوپی برای تشخیص بیماری کرون است. در این روش رکتوم و بخش پایینی روده بزرگ توسط سیگموئیدوسکوپ (آندوسکوپ تخصصی) مورد بررسی قرار می گیرد.
- کولونوسکوپی: یک روش رایج آندوسکوپی برای تشخیص بیماری کرون است. کولونوسکوپی رکتوم و کل کولون را بررسی می کند و نسبت به سیگموئیدوسکوپی روده امکان تجسم بیشتری را، به منظور ارزیابی پیشرفت بیماری و تعیین یک دوره درمانی موثر، می دهد.
انواع بیماری کرون کدامند؟
انواع بیماری کرون بر اساس محل التهاب در دستگاه گوارش تعیین می شود. هر کدام از پنج نوع اصلی بیماری کرون با مجموعه ای از علائم خاص همراه هستند.:
- ایلئوکولیت (Ileocolitis): این نوع باعث التهاب انتهای روده کوچک (ایلئوم) و بخشی از روده بزرگ (کولون) می شود.
- ایلیت (Ileitis): آخرین بخش روده کوچک (ایلئوم) را تحت تاثیر قرار می دهد.
- کرون گاسترودئودنال (Gastroduodenal Crohn’s): باعث التهاب معده و بخش آغازین روده کوچک (دئودنوم) می شود.
- ژژنوئیلیت (Jejunoileitis): سبب التهاب قسمت میانی روده کوچک (ژژونوم) می شود.
- کولیت کرون (گرانولوماتوز): تنها باعث التهاب روده بزرگ می شود.
درمان بیماری کرون چطور انجام می شود؟
دوره خاص درمان برای بیماری کرون به شدت بیماری و میزان درگیر شدن دستگاه گوارش بستگی دارد. هدف از درمان سرکوب بیماری فعال، جلوگیری از عود و حفظ روده کوچک است.
برای درمان بیماری کرون از چه داروهایی استفاده می شود؟
با شروع دوره درمان، علائمی مانند تب، گرفتگی عضلات و حساسیت به لمس باید شروع به از بین رفتن کنند. در صورتی که بدن به درمان پاسخ ندهد پزشک ممکن است به انسداد یا آبسه (یک پاکت پر از مایع) یا شاید تشخیص اشتباه مشکوک شود.
داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری کرون عبارتند از:
- داروهای ضد التهابی: اگر به بیماری کرون خفیف تا متوسط مبتلا هستید، این دارو ها ممکن است درمانی موثر باشد.
- آنتی بیوتیک ها: اثر بخشی آنتی بیوتیک های خاص مانند دارو های ضد التهابی است.
- استروئیدها: دارو های استروئیدی مانند آدرنوکورتیکواستروئیدها (پردنیزون)، در ترکیب با سایر دارو های ضد التهابی، علائم را در بیش از 75 درصد بیماران بهبود می بخشد.
- دارو های تعدیل کننده ایمنی: این دارو ها با مهار فعالیت سلول های کشنده، پاسخ ایمنی بدن شما را تغییر می دهند.
- درمان های بیولوژیک: این نوع دارو، ماده ای را در بدن شما که باعث التهاب می شود، هدف قرار می دهد. درمان بیولوژیکی خاصی برای درمان بیماری کرون توسط FDA تایید شده است و اغلب برای کسانی که به دارو های دیگر پاسخ نمی دهند توصیه می شود.
جراحی چطور به درمان بیماری کرون کمک می کند؟
حدود 40 تا 60 درصد از بیماران مبتلا به بیماری کرون روده ای در 10 سال اول شروع علایم نیاز به جراحی دارند. در صورت ایجاد آبسه یا سوراخ شدن روده، ممکن است زودتر از این زمان به جراحی نیاز داشته باشید.
متأسفانه در بیش از نیمی از بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند، طی 10 سال مجدداً بیماری عود می کند. تهاجمی ترین جراحی، برداشتن بخش آسیب دیده روده است. پزشکان معمولاً توصیه به این جراحی را تا زمانی که التهاب را کنترل کرده و سوء تغذیه را اصلاح کرده اند به تعویق می اندازند.
دیدگاه خود را بنویسید